Mevlâna der ki;

Dibi yosun tutan denizlerle ilgilenme, sen dağları seyret.
Yenik düşüyorsan özlemlerine aldırma.
Kalbindeki o uçsuz, bucaksız sevgiyi hisset.
Işıklar sönmüşse ve karanlıksa, ona da aldırma, ay ışığını seyret. SABRET…
Sabret ki her şey hissettiğin kadar derin ve sonsuz olsun.
Sabret ki her şey gönlünce olsun...

Aynen bende sabrediyorum.İşyerinden biri(Henüz kim bulamadık!) öyle derin ve sessizce kuyumu kazıyor ki diğer delikten kendini bulması yakındır.Sadece midemi bulandırıyor.Yarın ola hayrola..

Edit:Herkes birbirinin kuyusunu kazıyor..altından ne bal ne de berrak bir su  çıkmayacağını bilerek ve bu herkesce çok normal karşılanıyor.